Hilda Aiwazian

02-07-2017 09:38

Ik ben getrouwd met een hele leuke man en binnenkort zijn we 24 jaar getrouwd. Ik heb ook twee dochters waar ik zielsveel van hou. Inmiddels zijn ze 19 en 22 jaar oud en dus zelfstandig. Ik ben 49 jaar oud en ik heb een druk leven. Naast mijn gezin werk ik als tolk in twee verschillende talen, onder andere voor IND en COA. En ik ben Directrice en mede eigenaresse van een vastgoed bedrijf. Met zoveel bezigheden is een dag snel gevuld.

Het idee om bij Monique te gaan sporten, ontstond eind 2016 toen ik onze wereldreis begon te plannen. Zoals ik al zei zijn mijn man en ik dit jaar 24 jaar getrouwd en dat is zeker het vieren waard. Ik zag mezelf al in zwempak, mooi strak lichaam, prachtig gewoon. dus ik besloot om wat aan mijn lijf te doen. Maar van een concrete afspraak met Monique kwam steeds niets van, want ik had het veel te druk.

Half januari 2017 hadden we het BKL gala. Ik was heel mooi gekleed en samen met mijn man gingen we erheen. Bij de ingang van het gala worden altijd foto's gemaakt. Dat deden wij natuurlijk ook. We hebben een prachtige avond beleefd.

Maar toen kwamen de foto's. Ik schrok echt, was ik dat echt???

Even voor jullie beeld, ik ben van nature een heel zelfverzekerd persoon. Ik weet dat ik mooi ben, daar heb ik nooit in mijn leven aan getwijfeld. Ik ben altijd tevreden geweest over mijn lichaam. Ik ben nooit een slank persoon geweest, dat vond ik niet erg. Alles wat ik droeg stond me goed. Dat was voor mij het belangrijkste. Hoe ik me voelde, en niet wat iemand anders van mij vond.

Maar dit keer was ik niet blij met wat ik zag. Ik was veel te druk geweest met mijn werk, en daarom had ik helemaal niet opgelet wat ik at. Vooral bij vastgoedprojecten wanneer je vroeg begint, let je echt niet op. En kant en klare salades helpen ook niet.

Maar goed, geen EXCUSES. Ik weet dat ik verantwoordelijk ben.

Dus ik belde eindelijk Monique op, ingesproken op de Voice mail, daarna belde ze me op en we hebben een afspraak gepland voor een kennismakinggesprek. Tijdens dat eerste gesprek, liet ik Monique een foto zien van een prachtige dame met een strak gespierde lijf, en ik zei tegen haar dat ik er zo uit wil zien tegen november 2017, voordat we met onze wereld reis gaan beginnen.

Als ik terug denk was het een beetje gek, om dit zo te vragen. Het was of ik een model aan het bestellen was. Onrealistisch. Maar goed ik heb een doel en mijn doel is om er uit te zien zoals de dame op de foto. Ik was teleurgesteld toen Monique zei dat ik te ambitieus was. Wat ik wilde was niet haalbaar in zo'n korte tijd. In twee jaar tijd misschien wel en dan nog als ik heel hard zou werken. Maar goed ik ben een goede onderhandelaar dus ik dacht dit kan ik ook onderhandelen.

Laat ik jullie dit even vertellen. Ik ben niet zo groot, 158cm lang en woog toen 74,5 kilo. De dame op de foto weet ik niet eens hoeveel ze weegt, en dat is ook niet de belangrijkste. Wat mij interesseerde was haar strakke buik en gespierde armen.

Ik waardeerde de eerlijkheid van Monique wel, gewoon recht door zee, maar ondanks dat was ik er niet zo blij mee. Tijdens mijn werk als ik zo iets meemaak, ga ik juist mijn best doen om het tegendeel te bewezen. Dus toen dacht ik precies hetzelfde. Ik ga je het tegenovergestelde bewijzen.

We hebben onze eerste afspraak gepland en ze gaf me het lijstje van PHP. Ik moest goed aan mijn voeding werken. Toen ik begon dacht ik "oh dit is makkelijk, ik kan het".

Ondertussen trainde ik 3x in de week bij Fit 4 Free en 1 keer bij Monique. Ik had een schema van Monique gekregen waar ik me echt aan hield. ik werkte nog steeds en nu moest ik 4 x trainen ook in mijn drukke agenda plaatsen.

Dus ik stond heel vroeg op, ging trainen voor een uur even gauw douchen en hup naar mijn werk. En zo ging het door, week in week uit. Ik hield me ook aan de PHP, dat dacht ik ten minste. Ik had moeite om geen fruit te eten, want fruit is mijn leven. Soms vergat ik dat ik geen citroen door de salade meer mag. En daar waren ook kennelijk toch nog andere dingen die ik niet goed deed, want ik viel niet af. Volgens Monique at ik veel te weinig. Eerlijk gezegd had ik moeite om dat goed te begrijpen. je kan toch niet meer eten dan je kan? Maar toch moest ik dat, en ik moest alles opschrijven. Zelfs toen ik dat allemaal deed kwamen er nog steeds geen grote veranderingen.

Inmiddels was ik in de derde maand en hield vol met mijn wekelijkse trainingsschema. En nog steeds geen grote veranderingen. Ik was radeloos, wat deed ik verkeerd? ik was zo teleurgesteld in mezelf dat ik op het punt stond om het op te geven. Maar ja dat ligt niet in mijn aard.

Dus ging ik analyseren en ik zag het gelijk.

Mijn lichaam had tijd nodig om aan de veranderingen te wennen. Net zoals wanneer je een zaadje plant, verwacht je niet de volgende dag een bloem te kunnen plukken. De natuur heeft die tijd nodig zo ook mijn lichaam .

Toen heb ik geaccepteerd om mijn lichaam de tijd te gunnen om aan deze mentale en fysieke veranderingen te wennen. Sindsdien merk ik wel de verschillen. Ik pas beter in mijn kleding, ik heb veel meer energie, betere houding, en mijn broeken passen me veel beter. Ik was veel te veel met de kilo's bezig en vergat te genieten van de gezonde levensstijl die ik voor mezelf had gecreëerd. Wie had kunnen denken dat ik niet zou kunnen wachtten tot het s 'ochtends werd, om even lekker te gaan sporten? Ik zou nu voor geen goud cornflakes als ontbijt willen hebben. Of volledig genieten van een mac chicken zoals ik vroeger deed. Ik weet inmiddels wat voor moeite het me kost om dat soort snelle suikers kwijt te raken en dan is de keuze makkelijk genomen.

Maar natuurlijk geniet ik nog wel van een lekker koud biertje samen met mijn man. Ik geniet nog steeds van een lekker koffiebroodje van AH, vooral als ze net gebakken zijn. Maar dan weet ik dat ik een half uur langer moet trainen en dan is de beslissing aan mij om het wel of niet te doen en de consequenties te accepteren.

Dus bij mij begonnen de mentale en fysieke veranderingen pas echt na de 3de maand.

Ik ben Monique ontzettend dankbaar, omdat zij mijn motivatie is. Ze weet precies hoe ze me moet aanmoedigen, ze kent mijn lichaam beter dan ik, ze weet wat ik wel en niet kan. Toen we bij Fit 4 Free trainden genoot ik altijd van haar energie en van haar manier van les geven. Maar eerlijk gezegd niets is te vergelijken met een privé les met haar alleen. Ze blijft me corrigeren totdat ze echt tevreden is en ze geeft nooit op. Zij is mijn stok achter de rug. Ik weet zeker als ik haar niet had was ik toch niet zo mijn best gaan doen. Het blijft nog steeds een uitdaging om mezelf en haar te bewijzen dat het me gaat lukken. Het gaat me ook lukken, ik weet het zeker! Ik ben nog lang niet mijn streef gewicht, maar dat komt wel. Belangrijkste is het huidige ritme en routine. De "way of life" als je het zo kunt noemen. Dan is het niet meer een kwestie of mijn doelen worden gehaald maar nu is het alleen nog de vraag wanneer.

Hilda Aiwazian